Το παιχνίδι της σιγουριάς
Ως παιδιά σίγουρα παίξαμε το παιχνίδι του θησαυρού. Και με την ίδια συνέπεια συνεχίσαμε να το παίζουμε ως μεγάλοι. Μόνο που τώρα ο θησαυρός φανερώθηκε κι εμείς μείναμε να τον αναζητούμε σε κάθε όψη της ζωής μας.
Advertisement
Στις σχέσεις μας, δομήσαμε νοητά την ιδανική συνύπαρξη και δημιουργούμε κόπιες της, κόβοντας κάθε «ατέλεια» που ξεφεύγει από το λουστραρισμένο πρωτότυπο. Αντιλαμβανόμαστε τους ανθρώπους ως μανεκέν με ξύλινη όψη που θα μεταλλάσσουμε κατά βούληση και μας γεμίζει βεβαιότητα η συμπαγής τους υφή και η ακίνητή τους όψη. Μια βεβαιότητα, τοίχο απέναντι στο απρόβλεπτο και θεμέλιο στο μύθο του για πάντα.
Σφυρηλατήσαμε πορεία κοινή για όλους με σημεία αναφοράς σπουδές, καριέρα, περιουσία. Ακόμα και η εξέλιξη στην προσωπική ζωή μπήκε στη λίστα των στόχων. Η οικογένεια έγινε τρόπαιο και τη βάλαμε στη βιτρίνα για επίδειξη. Κάπως έτσι μετατρέψαμε την ευτυχία σε λίστα για ψώνια οριοθετώντας τη, μέσα στη φρενίτιδα μας για έλεγχο.
Δεν είδαμε όμως τα ψεγάδια του έργου μας. Πως ο άνθρωπος έχει υφή συνεχώς μεταλλασσόμενη. Το συμπαγές και απροσπέλαστο προσωπείο του εν ριπή οφθαλμού παίρνει όψη αέρινη, τρυφερή υπακούοντας στη βούληση του συναισθήματος. Παραβλέψαμε πως το άθροισμα των επιδιορθώσεων θα φέρει πάντα αντίτιμο και πως το απρόβλεπτο είναι η μόνη βεβαιότητα. Κάθε που νομίζουμε παντοτινό φέρει ημερομηνία λήξης αόρατη στα δικά μας μάτια.
Μέσα σ’ αυτό το κυνήγι σιγουριάς, υφάναμε το παραμυθάκι του «τίποτα δεν αλλάζει». Κάτι πρέπει να μας ποτίζει δόσεις αδράνειας, ώστε να νιώθουμε το χάδι της σιγουριάς, απέναντι σε όσα ευδοκιμούν έξω από τη σφαίρα του μικρόκοσμού μας. Κωδικοποιήσαμε αυτή τη φορά την κοινωνία σε παιχνίδι με μηχανισμούς που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, κανόνες απαράβατους και αυθεντίες να μας ποδηγετούν. Γεμίσαμε το ταμπλό κολοσσούς αλύγιστους από κάθε δύναμη και τρομάξαμε τόσο από την όψη τους που ξεχάσαμε πως εμείς κρατάμε τα ζάρια.
Το παιχνίδι της κοινωνίας όμως, δεν είναι ατομικό. Όσο η οπτική μας περιορίζεται στη δύναμη του ενός τόσο πιο δαιδαλώδης θα φαντάζει η λύση. Η λογική της ματαιότητας οδηγεί σε σύναψη συμβάσεων διαχείρισης της ζωής μας. Με αυτό τον τρόπο αυτόματα εξανεμίζεται η λογική της αυτοδιάθεσης και γινόμαστε από παίκτες, πιόνια. Η οφθαλμαπάτη της σιγουριάς μας ναρκώνει τη συνείδηση, το νου και αφηνόμαστε στην ασφάλεια φαντασιακών σεναρίων, αυτοαναιρώντας τις δικές μας δυνάμεις.
Advertisement
Advertisement