Το «Σύρε και γαμήσου» είναι… χορευτική προσφώνηση Στέφανε

Οι φωτοσοπαρισμένες φωτογραφίες με την παρότρυνση να στηθούν πολιτικά πρόσωπα στα 8 μέτρα όπως ο Μπελογιάννης, εξαιτίας της αρχικής συμφωνίας που είχαμε για τον όρο Βόρεια Μακεδονία με το γειτονικό κράτος, δεν είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιούνται, με συκοφαντικά προκλητικό παρόμοιο τρόπο για άλλα πολιτικά ή μη πρόσωπα και καταστάσεις στη φυλλάδα «Μακελειό» του Στέφανου Χίου.

Ταυτόχρονα, όπως παλιότερα και κατ’ επανάληψη τα πρωτοσέλιδα αλλά και ανυπόγραφα κείμενα εντός της καθώς και στο site makeleio.gr, η συκοφαντική δυσφήμιση, η ευθεία προσβολή της προσωπικότητας, οι χυδαίοι και εκβιαστικοί χαρακτηρισμοί και τα κατασκευασμένα κατηγορητήρια δολοφονίας χαρακτήρων είναι το λιγότερο, μιας και το σημαντικό που συναντάς εξακολουθητικά αποτελεί η χρήση ρατσιστικού λόγου ή η άμεση προτροπή σε βία.

Η παραβίαση του άρθρου 1, όπως διατυπώνεται στον αντιρατσιστικό νόμο 927/79 «για δημόσια υποκίνηση βίας ή μίσους, καθώς και διακρίσεων κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων, που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου ή την αναπηρία», αποτελεί μόνιμο φαινόμενο. Το ίδιο και η παραβίαση σημαντικών ποινικών διατάξεων όπως το 361, το 362 και 363 του Ποινικού Κώδικα, που αφορούν στην εξύβριση, στη δυσφήμιση και στη συκοφαντική δυσφήμιση. Αντίστοιχα και τα εξαιρετικά σοβαρά και ποινικά κολάσιμα όπως το 191 περί «Διασποράς ψευδών ειδήσεων ή φημών», το 192 περί «Πρόκλησης ή διέγερσης πολιτών σε βιαιοπραγίες μεταξύ τους ή αμοιβαία διχόνοια με διατάραξη κοινής ειρήνης» αλλά και το πλέον σημαντικό 184 που αφορά «Πρόκληση ή διέγερση πολιτών σε διάπραξη εγκλημάτων».

Αν εξαιρέσουμε τα αδικήματα περί εξύβρισης, δυσφήμισης ή συκοφαντικής δυσφήμισης, που απαιτούν μήνυση από όσους θίγονται ατομικά ή συλλογικά, τα υπόλοιπα σοβαρά αδικήματα διώκονται αυτεπάγγελτα από τις  εισαγγελικές αρχές.

Πράγμα που αυτή τη φορά έγινε με αφορμή τη «παρακίνηση σε τέλεση κακουργημάτων» καθώς διατάχθηκε η διενέργεια κατεπείγουσας προκαταρκτικής εξέτασης, με την τήρηση της διαδικασίας του Αυτοφώρου σε βάρος των υπευθύνων της εφημερίδας «Μακελειό» από τον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών, με αφορμή το χθεσινό πρωτοσέλιδο του εντύπου.

Αν ισχύουν τα νούμερα για τις πωλήσεις των εφημερίδων, η υψηλή κυκλοφορία της φασιστοφυλλάδας τού Στέφανου Χίου αποτελεί εντυπωσιακό στοιχείο από μόνο του και ένα δείγμα γενικότερης παρακμής και σήψης από ένα αναγνωστικό κοινό εντός της κοινωνίας που νομιμοποιεί το φαινόμενο όχι απλά της κλειδαρότρυπας, του νεοαυριανισμού και του κιτρινισμού άλλα της ρητορικής που στοχοποιημένα προσβάλει την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια με οποιοδήποτε τρόπο. Ρητορική μίσους, που ενσπείρει λογικές μισανθρωπισμού, μισαλλοδοξίας και εμφυλιοπολεμικού κλίματος. Στοιχεία τα οποία, μεταξύ άλλων, προσομοιάζουν και ταυτίζονται απόλυτα με τον καθημερινό χρυσαυγίτικο εκχυδαϊσμένο φασιστικό λόγο, ικανοποιώντας τα αιμοδιψή ένστικτα της «κοινής γνώμης».

Καλλιεργώντας παράλληλα τη χρήση ενός ιδιότυπου δήθεν καυστικού λόγου, υποβαθμισμένης γλώσσας ή φραστικών επιθέσεων προκλητικής μορφής, χρησιμοποιώντας μόνιμα προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καταφέρνει όπως φαίνεται καταρχάς να σοκάρει, και κατόπιν να τραβήξει την προσοχή, με τις ανάλογες φωτογραφίες και τις τεράστιες γραμματοσειρές σε πηχυαίους τίτλους.

Αν δεν τίθεται ζήτημα ελευθερίας έκφρασης και ελευθεροτυπίας, τότε η συνεχιζόμενη παρουσία της συγκεκριμένης φασιστοφυλλάδας η οποία ξεπερνάει τα όρια της υποτιθέμενης δεοντολογίας και του τρόπου που η τέταρτη εξουσία ασκεί το θεωρητικό της λειτούργημα, παραβιάζοντας ανθρώπινα δικαιώματα και στήνοντας στα πρωτοσέλιδά της δικαστήρια και διώξεις, προτρέποντας μόνιμα στην άσκηση βίας, χρειάζεται μια εφεύρεση αποκλεισμού και απομόνωσης ώστε να πάψει να υπάρχει με το τρόπο που εμφανίζεται στα μανταλάκια.

Όταν μιλάμε για τέτοιου είδους οχετούς ταυτισμένους με το πάτο της δημοσιογραφικής κουλτούρας η κρίσιμη συζήτηση που επιβάλλεται να ανοίξει στη δημοσιογραφική κοινότητα είναι αν το φαινόμενο «Μακελειό» και τα έντυπα ή ιντερνετικά «αδελφάκια» του, αποτελούν μέρος του σύγχρονου παραδημοσιογραφικού κακόβουλου λόγου έκφρασης και ενημέρωσης και πώς αντιμετωπίζεται.

Η παραπληροφόρηση, οι κατασκευασμένες ειδήσεις, ο εθνολαϊκιστικός πατριωτισμός, ο ακροδεξιός τυχοδιωκτισμός και η κακόβουλη παραδημοσιογραφική υστερία δεν είναι σύμπτωση ή σύμπτωμα των ημερών. Η καθ’ ημάς κιτρινίλα του αυριανισμού, της κλειδαρότρυπας, της trash tv, του κωστοπουλικού εκβλαχισμού, των sites στο ίντερνετ, των περιθωριακών εφημερίδων και περιοδικών του life style και της show bizz, αποτελεί την απέναντι όχθη της παράλληλης άνθισης του σοβαρού, εγκύρου και επίσημου Τύπου γιατί στο δια ταύτα, οι ομόκεντροι κύκλοι με το πολιτικό κατεστημένο της ενημέρωσης είχαν τις ίδιες αναφορές με διαφορετικό πρόσημο στα παραδημοσιογραφικά υπόγεια.

Αν η ψυχή του αυριανισμού και της κιτρινίλας τρέφεται με την κατασυκοφάντηση, τη δολοφονία χαρακτήρων, την αναίτια στοχοποίηση, τη διαπόμπευση, τον σεξισμό, την ομοφοβία, το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία, το ρουφιανιλίκι, το μάτι της στην κλειδαρότρυπα και όσα προάγει εργολαβικά ο Στέφανος Χίος και η ασυλία που του παρέχει η δύναμη των μέσων του, τότε η διαρκής διαπόμπευση προσώπων αλλά και η προτροπή σε βίαιες πράξεις σύντομα θα αποτελεί μια κανονικότητα εκφυλισμού του δημοσιογραφικού λόγου.

Αν σκόπιμα και καιροσκοπικά κάποιοι αντιμετωπίζουν τον Χίο ως μέρος ενός παρακρατικού κατεστημένου που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, δεν σημαίνει πως ο ίδιος δεν δημιουργεί κεκτημένα ως εκδότης, κονδυλοφόρος, ή τηλεπερσόνα που θα τα χρησιμοποιήσει -αν δεν τα χρησιμοποιεί ήδη- προκαλώντας μέγιστο κακό σε αγαστή συνεργασία με τους ακροδεξιούς θύλακες που συναλλάσσεται.

Και τότε δεν θα μιλάμε για μια δημοσιογραφική φαντασίωση παραπληροφόρησης που θα παίρνει σάρκα και οστά στο κάθε «Μακελειό» ή στον κάθε Χίο αλλά για ένα αναγνωστικό κοινό που θα λύνει τις διάφορες του με όρους «Φαρ Ουέστ» κάτω από τη προτροπή του μεταλλαγμένου σερίφη Στέφανου και των ιδεοληψιών του.

Δεν είναι σίγουρο πως στο μέλλον η δημοσιογραφική κοινότητα μπορεί να εναποθέσει τις ελπίδες ανασύστασής της μόνο στο αναγνωστικό κοινό που αντιλαμβάνεται τα αδιέξοδα όπως αναπαράχθηκαν μέσω της διαπλοκής και της πολιτικής συναλλαγής από τα αφεντικά και τις δημοσιογραφικές φίρμες των ΜΜΕ, ούτε ίσως στα νέα αυτοδιαχειριζόμενα και ανεξάρτητα δημοσιογραφικά εγχειρήματα, αν το ίδιο αναγνωστικό κοινό δεν αγκαλιάσει και δεν στηρίξει ελεύθερες και ακηδεμόνευτες δημοσιογραφικές φωνές.

Πριν προλάβει όμως το αναγνωστικό κοινό να μετατραπεί σε «Ιονεσκικό ρινόκερο» ενσωματωμένο στην εκμαυλιστικά ζωώδη επικυριαρχία της παραδημοσιογραφίας και των συνεπειών της, καλό είναι να δοθεί ένα τέλος στο φαινόμενο «Μακελειό».

Κι αν χρειάζεται στο ερώτημα του πρωτοσέλιδου: «Υπάρχει Έλληνας πατριώτης που να διαφωνεί με αυτό το πρωτοσέλιδο;» να δοθεί η κατάλληλη απάντηση, πάντα στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής ευγένειας και ήθους όπως διακρίνει τον ίδιο τεράστιο δημοσιογράφο, αυτή δεν είναι άλλη από το Διονυσιακά χορευτικό και όχι υβριστικό, μα τους δώδεκα θεούς: «Σύρε και γαμήσου Στέφανε, εσύ και το Μακελειό σου».