Το τέλος των άδικων θανάτων

Ακούει.
Προσπαθεί μάλλον να ακούσει.
Να ακούσει το τέλος και αυτής της χρονιάς.
Το προσπαθεί, η αλήθεια του είναι, χρόνια αυτό. Το να κατανοήσει δηλαδή πώς να ακούγεται άραγε το τέλος, έστω και της χρονιάς!

Συνήθως τα δυνατά πυροτεχνήματα που ξεκινούσαν να σκάνε στον νυχτερινό ουρανό αρκετές ώρες πριν το τέλος της κάθε χρονιάς τον δυσκόλευαν ακόμη περισσότερο να συγκεντρωθεί σε αυτήν την τόσο αναγκαία αλλά και ικανή σιωπή που χρειαζόταν.
Σκεφτόταν συχνά κατά την διάρκεια κάθε χρονιάς το τέλος της, το τέλος. Το τέλος ως θάνατο επίσης.
Πριν όμως καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα, είχε ανάγκη να σωπάσει, να συγκεντρωθεί και να ακούσει επιτέλους το πώς θα ηχούσε μέσα του το τέλος μιας χρονιάς.
Αποφάσισε λοιπόν αντί να περιμένει, να ελπίζει για μια ακόμη χρονιά για τις κατάλληλες εκείνες εξωτερικές συνθήκες, να κάνει μια εσωτερική, σιωπηλή μα ενεργητική αναδρομή σε όλες αυτές τις περιόδους της ζωής του, όπου είχε βιώσει το τέλος.

Άρχισε λοιπόν σιγά-σιγά μα σταθερά να κατανοεί πως η ζωή του και ό,τι αυτή συμπεριελάμβανε ουδεμία σχέση είχε με το τέλος της κάθε χρονιάς που ήλπιζε να ακούσει, να βιώσει.
Κατανόησε πως ο χρόνος του, δεν ταυτιζόταν σε καμία περίπτωση με αυτόν τον χρόνο που είχαν οι μήνες με τις γιορτές τους και η αρχή και το τέλος της κάθε χρονιάς που περνούσε ανεπιστρεπτί.
Επιτέλους άρχισε να ορίζει ο ίδιος το τι σήμαινε χρόνος για αυτόν!
Κατάλαβε εν κατακλείδι ότι το τέλος της κάθε χρονιάς για αυτόν, όλες αυτές τις χρονιές που πέρασαν ήταν σε διαφορετικούς μήνες. Σχεδόν ποτέ το τέλος της δικιάς του βιωματικής χρονιάς δεν συνέπεσε με την ημερομηνία 31.12!

Άρχισε να συνειδητοποιεί πως οι δικές του χρονιές χωρίζονταν, μάλλον σε εφταετίες, αλλά όχι και απαραίτητα, όπου σημαντικά γεγονότα ολοκληρώνονταν και έδιναν την θέση τους σε νέες αρχές!
Έτσι πια κατανόησε γιατί γιορτές όπως τα Χριστούγεννα ή εορτασμοί της πρωτοχρονιάς όχι μόνον δεν του άρεσαν, αλλά και του δημιουργούσαν, θλίψη, στενοχώρια, οριακά κατάθλιψη.

– Όλα αυτά τα αστικά, καταναλωτικά πανηγυράκια δεν είναι δικά μου, δεν με αφορούν, ανέκραξε σιωπηλά εκκωφαντικά μέσα του, όταν, πια μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας, το κατανόησε.
– Δεν με αφορούν οι γιορτές τους, αλλά ούτε και οι θάνατοι που έχουν προκαλέσει κατά την διάρκεια της κάθε χρονιάς που έχω ζήσει, συμπλήρωσε γενναία.
– Το γεγονός ότι τόσα χρόνια ταύτιζα τις χαρές και τις γιορτές μου με αυτούς που μου τις πρόσφεραν, με οδήγησε με τα χρόνια στο να συμμετέχω χωρίς την έγκρισή μου στους άδικους θανάτους, ολοκλήρωσε την εσωτερική του τοποθέτηση.

Και από τότε δεν ξαναμίλησε!
Δεν ξαναναφέρθηκε ποτέ πια σε αυτό το γεγονός!
Αυτό που από τότε πια στην ζωή του κάνει, είναι να ορίζει το τέλος σαν την αφορμή και την αιτία για μια νέα αρχή. Μια νέα αρχή, ένα πραγματικό καλωσόρισμα ίδιο με εκείνο ενός παιδιού που αντικρίζει κάθε πρωί που ξυπνά το φως του ήλιου.

Δεν ξεχνά πια, ότι όλα αυτά τα χρόνια που ακόμη πιθανόν θα ζήσει δεν θα υπολογιστούν μέσα του, όπως είναι γραμμένα και αριθμημένα στην ταυτότητά του.
Δεν θα αφήσει πια κανένα να τον οδηγήσει μέσω της συναισθηματικής οδού στην κατάσταση εκείνη όπου ο ίδιος δεν θα μπορεί να την ελέγχει. Και για να το επιτύχει αυτό συνεχίζει να θυμάται! Να μην ξεχνά, όλα αυτά που έζησε! Και όσο πιο παρών είναι στο τώρα, στο δικό του χρονικά προσδιορισμένο τώρα του, τόσο πιο πολύ είναι χαρούμενος!
Χαμογελά!
Ναι, είναι πια χαρούμενος!
Χαρούμενος για την καινούρια αρχή, για τις καινούριες αρχές!