Το τραγούδι μας

Θέλω να γράψω ένα τραγούδι.

Ένα τραγούδι καινούριο, που δε θα μοιάζει με κανένα άλλο. Που θα μπορείς με μιας, να σφυρίζεις στο σκοπό του, μα πάνω που θα σου θυμίζει κάτι, απότομα ν’ αλλάζει.

Ένα τραγούδι, που δε θα το φτάνουν η βραχνάδα της Κανελλίδου και οι ψηλές της Κωχ. Η αγριάδα του Παπακωνσταντίνου και η μελωδικότητα του Αλκίνοου. Κι έτσι θ’ αναγκαστούν να γεννηθούν κι άλλες φωνές για να το πουν σωστά.

Και θα ‘χει αυτό το τραγούδι, πολλές διέσεις και υφέσεις. Πολλές οκτάβες χαμηλές κι άλλες τόσες ψηλές. Μα παρόλα αυτά, θα του λείπει κάτι ακόμα, για ν’ αποδώσει τη λεπτομέρεια. Έτσι θ’ αναγκαστούμε να φτιάξουμε μια καινούρια νότα στο πεντάγραμμο.

Θα είναι οι στίχοι του ζωντανοί, μ’ έμπνευση που δε θα ‘χουμε ξαναδεί. Θα δανείζεται στοιχεία από ξεχασμένα κι αχρησιμοποίητα γραπτά, μεγάλων ποιητών. Μα περισσότερο θα ‘χει ανάγκη νέο πνεύμα, να μπει να το μπολιάσει. Ανθρώπους που έχουν φροντίσει, να μη γνωρίζουμε ως τώρα τ’ όνομά τους. Που δε θα τους μπερδέψουμε ποτέ με την ψευτοκουλτούρα. Που οι ίδιοι παθαίνουν αναφυλαξία, αν τους κατατάξεις στους ανθρώπους του πνεύματος. Μα που είναι ολοφάνερο, πως το πνεύμα είναι αυτοί.

Αυτό το τραγούδι δε θα ‘ναι σε μια γλώσσα. Δε θα του φτάνουν ούτε δυο, ούτε τρεις. Θα χρειάζεται όλες τις γλώσσες του κόσμου, για να πιάσει το συναίσθημα.

Ούτε μια συμφωνική ορχήστρα θα του φτάνει. Θα θέλει και μια ροκ μπάντα και μία τζαζ και μια παραδοσιακή και μια ρεμπέτικη ορχήστρα και πολλές ακόμα. Έτσι, όπως θα κελαηδάει το πιάνο με το βιολί, θα μπαίνουν έξαφνα μια φλογέρα μ’ ένα μαντολίνο και παρέα τους μια ηλεκτρική κιθάρα, μ’ ένα μπαγλαμά. Στη συνέχεια θα έρχεται ένας μαύρος σαξοφωνίστας για να κλάψει και πάνω εκεί, ένας τρελός λυράρης Κρητικός θ’ αλλάζει το σκοπό. Ύστερα, θα μπαίνει μια φυσαρμόνικα αγκαλιά με τις καστανιέτες μιας Ισπανίδας καλλονής. Θα πιάνει το ρυθμό ένας Καρπάθιος με το λαούτο του και μια πανέμορφη τσιγγάνα θα βαράει το ντέφι. Κι έτσι θα συνεχίζεται, μ’ όλα τα όργανα που υπάρχουν, μα και μ’ ένα ακόμα που θα πρέπει να φτιάξουμε. Που δε θα ‘ναι έγχορδο, ούτε πνευστό, ούτε κρουστό. Θα είναι μια κατηγορία μονάχο του. Και θα παίζει χωρίς διακοπή, απ’ την αρχή ως το τέλος, για να αποδώσει σωστά τη λεπτομέρεια της όγδοης νότας.

Τούτο το τραγούδι, θα το χορεύει ο πατέρας στο γάμο της κόρης του. Θα νανουρίζει μ’ αυτό η γιαγιά το πρώτο της εγγόνι. Θα το τραγουδάει ο πρόσφυγας σαν προσευχή και ο φτωχός όταν καταφέρνει να στρώσει το τραπέζι. Ο άνεργος για να λοιδορήσει τους απλήρωτους λογαριασμούς κι ο άστεγος κάτω από ένα πρόχειρο κατάλυμα, που τον κράτησε στεγνό. Θα το λέει ο ταξιδιώτης την αυγή, μόλις πατήσει στο νησί και οι ερωτευμένοι αγκαλιά στο ηλιοβασίλεμα. Θα το χορεύουν σ’ αυθόρμητο πανηγύρι στην πλατεία ενός χωριού, που οι άνθρωποι αποφάσισαν να γιορτάσουν ξαφνικά, δίχως λόγο και κανείς να μην πάει για δουλειά. Θα το στέλνουμε φυλαχτό στους ξενιτεμένους φίλους μας, μέχρι την επιστροφή και θα το τραγουδούν οι καταφρονημένοι, όταν για λίγο νιώσουν δυνατοί.

Μα πάνω απ’ όλα θα συντροφεύει τους αγώνες μας. Και θα ‘ναι νέο, με ορμή. Άφθαρτο, που δε χρησιμοποιήθηκε και δε θα χρησιμοποιηθεί ποτέ, σε καμία κομματική φιέστα. Ούτε θα έχει ακουστεί ποτέ, σε προηγούμενους αγώνες.

Νομίζεις ότι δεν μπορώ να γράψω ένα τέτοιο τραγούδι; Ξεκίνα γράφε κι εσύ, πρέπει να το γράψουμε όλοι μαζί. Πρέπει να βιαστούμε, ο χρόνος τρέχει. Το αύριο που θα φτιάξουμε τ’ όμορφο, το φωτεινό, μας πλησιάζει όλο και πιο γοργά. Και χρειάζεται αυτό το τραγούδι, καινούριο –  ολόδικό του.