Τρία μικρά, μεγάλα ποιήματα του Θωμά Γκόρπα

Αναπόληση

Θα καταργήσω τον ουρανό, θα καταργήσω τη γη
και θ’ αφήσω μόνο ένα ουζερί
για ένα πιοτό για ένα τραγούδι για ένα χορό
κι εσύ να περνάς απ’ έξω.

(Πανόραμα, 1975)

————————————

Περιστατικό στην οδό Σταδίου

Ένα παιδί σωριάστηκε μες στη γιορτή του δρόμου.
Ήταν τα μάτια του άγρια ξένα και βυθισμένα.
Το κεφάλι του στην πέτρα βρόντηξε ξεβρόντηξε
το κορμί του σαν το ελάφι και σαν τ’ άλογο.
Απ’ το στόμα του πετάχτηκαν αφροί
κι έπαιξαν στα μάτια σας
απ’ το στόμα κι απ’ τη μύτη τίναξε το αίμα του
που έκατσε στα μάτια σας κι άρχισε να κλαίει.

– Από πείνα. Είπατε.
Τα πόδια σας πώς είναι ακόμα ανάλαφρα για τον περίπατό σας;

– Από πείνα. Είπατε.
Τα χέρια σας πώς ξεριζώθηκαν ωραίοι μου από τους ώμους σας;

– Από πείνα. Είπατε.
Τα μάτια σας πώς σκοτεινιάσαν μπρος σε τόσα χρώματα και φώτα;

– Από πείνα. Είπατε.
Σηκώστε το λοιπόν να μη βουλιάξει ο δρόμος…

(Σπασμένος καιρός, 1957)

————————————

Δεν ξέρω τίποτε

ξέρω έναν τάφο ύπουλης μουσικής
ξέρω ένα μέταλλο προσδιορισμό της νιότης
ξέρω ένα μέτρο του σπασίλα
ξέρω ένα μέτρο του μποέμη διανοούμενου
ξέρω ένα μέτρο της σοφής καρδιάς
σε ξέρω δεν σε ξέρω εσένα.

(Κομμάτια του άλλοτε, 1955-1965)

Ο Θωμάς Γκόρπας ήταν Έλληνας ποιητής, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 1935 στο Μεσολόγγι και πέθανε στην Αθήνα την Πρωταπριλιά του 2003.