Βία, κράτος και «κοινωνική ειρήνη»

Άρθρο των συνεργατών του “tetartopress” Φωτεινής Ντάτσιου, Νατάσσας Θεοδωρακοπούλου, Θένιας Πραντίκου και Δημήτρη Γκιούλου σχετικά με τα πρόσφατα περιστατικά αστυνομικής βίας και κρατικής καταστολής καθώς και με τα γεγονότα της πορείας της 6ης Δεκέμβρη στην Πάτρα.

——-

Βράδυ 6ης Δεκέμβρη και η πόλη της Πάτρας αγοράζει λαίμαργα ρούχα, παιχνίδια και στολίδια. Στα μεγάφωνα ηχούν χαρωπά τραγούδια στο κλίμα των Χριστουγέννων. Η πόλη ετοιμάζεται για ένα ακόμη χαρούμενο καταναλωτικό Σαββατοκύριακο. Κάποιοι, έτοιμοι για μια ακόμη άνιση συμπλοκή με το θηρίο που ονομάζεται κράτος, φωνάζουν συνθήματα με όλη τους την δύναμη σε μια πορεία μνήμης και μάχης ενάντια στην καταστολή που 11 χρόνια πριν δολοφόνησε έναν από εμάς, τον Αλέξη. Η επίθεση ξεκινά στην Αγίου Νικολάου, ταράζει το εύθυμο κλίμα του εμπορικού δρόμου καθώς η αστυνομία απαντά με άγριο κυνηγητό του μπλοκ της πορείας. Κρότου λάμψης, βροχή από ευθύβολες ρίψεις που τραυματίζουν αγωνιστές, σηκωμένα κλομπ, ξύλο, πολύ ξύλο…Ένα ατέρμονο ανθρωποκυνηγητό, από την Κολοκοτρώνη έως την Νόρμαν.

Η καταστολή δείχνει και στην Πάτρα το κτηνώδες πρόσωπό της, συλλαμβάνει, χτυπά και επιτίθεται με τον πιο απάνθρωπο τρόπο, σε εκείνους που αντιστέκονται και πολεμούν την κανονικότητα, σε εκείνους που φωνάζουν ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό, σε εκείνους που μάχονται για έναν ελεύθερο κόσμο. Το κυνηγητό τελειώνει με τραυματισμένους και ανθρώπους στα χέρια της κρατικής καταστολής. Ανθρώπους που δεν μετανιώνουν ούτε λεπτό την επιλογή τους να κατέβουν στον δρόμο, να φωνάξουν, να αντισταθούν στην αστυνομοκρατία, στην ωμή βία της αστικής δημοκρατίας που 11 χρόνια πριν όπλισε το χέρι του Κορκονέα, αφαιρώντας την ζωή ενός 15χρονου παιδιού.

Όλα αυτά επιβάλλεται να μοιάζουν λογικά. Επιβάλλεται να είναι η δήθεν λογική αντιμετώπιση όσων αντιστέκονται, όσων χαλάνε τα σχέδια της εξουσίας. Και δεν είναι ούτε η πρώτη, και σίγουρα ούτε η τελευταία φορά, αλλά μια πάγια τακτική με σκοπό να προκαλέσει τρόμο. Με σκοπό όλοι εμείς να σταματήσουμε.

Τους τελευταίους μήνες, με επίκεντρο την περιοχή των Εξαρχείων, βλέπουμε μια χομπσιανή εκδοχή της εφαρμογής του απόλυτου κράτους και των επιταγών του, μια εκδοχή που θυμίζει τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια και μυρίζει δεξιό ρεβανσισμό. Ως επιστέγαστρο στα επικοινωνιακά πανηγυράκια, στις αθρόες προσλήψεις-ρουσφέτια σε κρατικές θέσεις και στα όσα μέχρι σήμερα έχουμε δει, από τη φαρέτρα του κράτους βγαίνει και το παλιό καλό γνωστό όπλο του. Η βία. Πρόσφυγες, τοξικοεξαρτημένοι, άνθρωποι που εκδιώκονται από καταλήψεις, αγωνιστές που βασανίζονται από την αστυνομία, αγωνίστριες που παρενοχλούνται σεξουαλικά, διαδηλωτές που ξεφτιλίζονται δημόσια, γίνονται παραδείγματα πως το κράτος τιμωρεί και αν χρειαστεί θα σκοτώσει ό,τι χαλάει την «κοινωνική ειρήνη». Η συντήρηση, έχει βγάλει τα τελευταία της όπλα, όπλα βαριά, θανατηφόρα.

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, οι «πολιτισμένες κοινωνίες» καλούνται να καταδικάσουν τη «βία από όπου κι αν προέρχεται», να κρατούν αποστάσεις  δήθεν αντικειμενικότητας, και να ακολουθούν μια πολιτική ορθότητα που υποτίθεται πως διαφυλάσσει την «κοινωνική ειρήνη» και εξασφαλίζει την κανονικότητα. Κάτω από το χαλάκι της κανονικότητας, όμως, κρύβεται όπως-όπως η βία που διάχυτα επιβάλλεται στις ζωές μας. Βία αόρατη στο μάτι των περισσοτέρων. Με αυτόν τον τρόπο παραμένει ως μια μεταφυσικότητα αναγκαίου κακού, η σκλαβιά της μισθωτής εργασίας, η πατριαρχία, ο αποκλεισμός από αγαθά αναγκαία για την επιβίωση, ο διαχωρισμός, η περιθωριοποίηση και πολλά άλλα. Η επιβολή, ωστόσο, στην αυτοδιάθεση των ονείρων και των ζωών μας, η συμμόρφωση με τις εκάστοτε νόρμες αποτελούν μόνο κάποιες από τις μορφές όπου παίρνει η εξουσία επιβαλλόμενη στις ζωές μας κι όχι αναγκαίο κομμάτι της πραγματικότητας όπως τείνει να πλασάρεται.

Αυτή ακριβώς η αντίθεση μιας κοινωνίας που υποτίθεται πως καταδικάζει τη βία ενώ την ίδια στιγμή την επιβάλλει και τη δέχεται με τόσους τρόπους, φτιάχνει το πλαίσιο της «κανονικότητας». Μιας κανονικότητας στην οποία οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι και πέραν κάθε αμφισβήτησης. Μιας κανονικότητας στην οποία ο έχων την εξουσία, ορίζει έννοιες, κοινωνικούς κανόνες και υπεράνω όλων νόμους. Όποιος λοιπόν ορίζει νόμους, ορίζει ξεκάθαρα και ποιος είναι ο παράνομος, άρα αποκτά το δικαίωμα στην τιμωρία του. Και την ορίζει βέβαια ο ίδιος. Και την εκτελεί. Με βία. Με ωμή, ξεκάθαρη, που καταργεί κάθε έννοια λογικής, βία, κρύβοντάς την πίσω από την έννοια της νομιμότητας. Περνώντας την και αυτή σαν αναγκαιότητα διατήρησης  της κοινωνίας «καθαρής» από όσους διαφωνούν με την κανονικότητα της. Από όσους διαφέρουν. Από όσους αντιστέκονται.

Σε όλα αυτά, απαντάμε. Με όλα μας τα μέσα, το λόγο, τα σώματα και τις ζωές μας, στις γειτονιές, στους χώρους μας, στο δρόμο. Δεν αποτελούμε καρικατούρες τρόμου, στοιχεία της αφάνειας με μανία ολέθρου, αλλά σώμα της κοινωνίας που βιώνει τις συνθήκες επιβολής, ανθρώπους που αγωνίζονται να σπάσουν τα περιθώρια. Δεν επιλέγουμε να συμβιβαστούμε, να ζήσουμε στο χώρο όπου μας δίνεται από το εκάστοτε σύστημα. Αντιστεκόμαστε στην αλλοτρίωση και επαναπροσδιορίζουμε τους εαυτούς μας. Αγωνιζόμαστε, οργανωνόμαστε, αντιτάσσουμε τις δικές μας αξίες, ιδέες και όνειρα για ένα κόσμο που θα μας χωρά όλους. Γιατί για εμάς δεν περισσεύει κανείς όπως καμία δεν αντικαθίσταται. Κάνουμε πράξη την αλληλεγγύη, στο δρόμο, στις κοινότητές μας, στο διαρκή αγώνα, σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, αφού ο αγώνας μας δε σταματά στα όρια του δικού μας βιώματος ή καταπίεσης, αλλά όλων των καταπιεσμένων. Αγωνιζόμαστε για την ελευθερία, στη σκέψη, στην έκφραση, σε κάθε πτυχή της πραγματικότητας και επαναπροσδιορίζουμε τις ζωές μας απέναντι στην επιβαλλόμενη κανονικότητα. Αυτά προφυλάσσουν οι κουκούλες, όχι ανθρωπόμορφα τέρατα με καταστροφική μανία. Ανθρώπους που αγωνίζονται με πάθος για ελευθερία.  Θυμόμαστε πάντα τον Αλέξη, τον Μιχάλη και τόσους άλλους που δολοφονήθηκαν άγρια από το κράτος. Θυμόμαστε πάντα το όραμά μας για έναν κόσμο δίχως αφεντικά και δούλους, δίχως καταπίεση και φτώχεια, δίχως μπάτσους και φυλακές. Θυμόμαστε πάντα το όραμά μας για έναν κόσμο που θα τραγουδάμε ελεύθεροι.

* Μετά την πορεία της 6ης Δεκέμβρη στην Πάτρα ακολούθησαν τέσσερις μέρες γεμάτες με πορείες, συγκεντρώσεις και κινήσεις αλληλεγγύης. Το δέσιμο, η ευθύνη, η αίσθηση του συλλογικού, δεν έσπασε. Αντίθετα, φώναξε, στάθηκε έμπρακτα στο πλάι τόσο των κρατουμένων όσο και των υπολοίπων, υπερασπίστηκε έμπρακτα τα όσα την κατέβασαν στο δρόμο μέχρι την απελευθέρωση των επτά  κρατούμενων την Τρίτη 10 Δεκεμβρίου. Οι συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι μέχρι να οριστεί δικάσιμος, 2 εξ αυτών με περιοριστικούς όρους.