Βλάχας και Frigoglass – Η ανάπτυξη έρχεται… οι εργαζόμενοι απολύονται

Πριν κάποιες μέρες ανακοινώθηκε ότι κλείνει το εργοστάσιο που παράγεται το γάλα «Βλάχας» στο Πλατύ Ημαθίας με την δικαιολογία ότι δεν συμφέρει πλέον την εταιρεία η παραγωγή στην Ελλάδα οπότε τη μεταφέρει στο εξωτερικό (σύμφωνα με την ανακοίνωση του ομίλου Vivartia). Το κλείσιμο του εργοστασίου είναι κομμάτι της «αναδιάρθρωσης της οικονομίας» και του «εκσυγχρονισμού» που συντελείται τα τελευταία χρόνια με ιδιαίτερη ένταση. Εκσυγχρονισμός, αναδιάρθρωση και ανάπτυξη στη γλώσσα των εργαζομένων σημαίνει απολύσεις, μειώσεις μισθών, εξαντλητικά ωράρια, υπερενταντικοποιημένη εργασία και ένταση της εκμετάλλευσης.

Τι και αν η διοίκηση του εργοστασίου και από κοντά τα –πρόθυμα πάντα- Μ.Μ.Ε. παρουσιάζουν το κλείσιμο του εργοστασίου με έναν ρομαντικό τρόπο περί νοσταλγίας του προϊόντος, ενώ οι εργαζόμενοι παρουσιάζονται ως οι ευεργετημένοι της υπόθεσης που θα λάβουν την αποζημίωση της εργοδοσίας μετά την «εθελούσια» απόλυση τους. Η πραγματικότητα είναι ότι δεκάδες εργαζόμενοι θα βρεθούν στο δρόμο της ανεργίας μετά την απόλυση ενώ από την άλλη το προϊόν θα συνεχίζει να κυκλοφορεί με χαμηλότερο κόστος παραγωγής και μεγαλύτερα κέρδη για την εργοδοσία.

Λίγες μέρες μετά το κλείσιμο του εργοστασίου που παράγεται το γάλα «Βλάχας» ανακοινώθηκε από την FRIGOGLASS η «άμεση διακοπή της παραγωγικής δραστηριότητας του εργοστασίου της Κάτω Αχαΐας στο πλαίσιο των πρωτοβουλιών αναδιάρθρωσης του παραγωγικού της ιστού, που αποσκοπεί στη βελτίωση της κοστολογικής της δομής και στην ενίσχυση της μακροπρόθεσμης ανταγωνιστικότητάς της.» Η FRIGOGLASS εδώ και καιρό είχε προχωρήσει σε «εθελούσιες» -πάντα- απολύσεις εργαζομένων, μειώσεις μισθών κλπ, ενώ τώρα δηλώνει ότι θα βρεθούν «οι βέλτιστοι δυνατοί όροι και συνθήκες αποχώρησης των επηρεαζόμενων, σύμφωνα με τις δυνατότητες του Ομίλου(!!)»

Μέσα σε λίγες μέρες βλέπουμε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την ωμή «μεταμνημονιακή» πραγματικότητα της επέλασης της ανάπτυξης πάνω στις ζωές των εργαζομένων. Οι απολύσεις έχουν γίνει καθεστώς μιας και οι επιχειρήσεις αξιοποιούν στο έπακρο όλo το αντεργατικό οπλοστάσιο που τους έχουν χαρίσει το κράτος και οι κυβερνήσεις. Ένα οπλοστάσιο που διευρύνεται όλο και περισσότερο κάθε μέρα, την ώρα που στους χώρους εργασίας δυσκολεύει (και με το νέο συνδικαλιστικό νόμο) η δυνατότητα οργάνωσης και συνδικαλισμού, ενώ ποινικοποιείται και κάθε μορφή αντίστασης και διεκδίκησης.

Την ώρα που διεξάγεται η «αντιπαράθεση» για το ποια θα είναι η κυβέρνηση που θα αναλάβει να συνεχίσει την αντικοινωνική-αντεργατική επίθεση πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία το πραγματικό διακύβευμα βρίσκεται μακριά από τις κάλπες. Στους δρόμους, στους χώρους εργασίας, στις σχολές και στις γειτονιές.

Γνωρίζουμε πως οποιοδήποτε δικαίωμα δεν χαρίστηκε ποτέ από καμία εξουσία αλλά κερδήθηκε με τους αγώνες που έδωσαν οι από τα κάτω αυτής της κοινωνίας. Με αγώνες οφείλουμε να υπερασπιστούμε ότι κατακτήθηκε με αγώνες. Η απάντηση κυοφορείται μέσα σε αυτούς που βιώνουν την επίθεση και αυτοί είναι οι αρμόδιοι να την δώσουν. Ειδικοί και σωτήρες δεν υπάρχουν.

Να μη συνηθίσουμε τις απολύσεις, το θάνατο, την επισφάλεια, την εξαθλίωση και την ανέχεια στην καθημερινότητα μας. Να αγωνιστούμε και να βασιστούμε στη συλλογική μας δύναμη, στη μόνη δύναμη που μπορεί να μας βγάλει από την ατραπό που έχουμε εισέλθει. Μπορεί αυτή η επιλογή μέσα στις σημερινές συνθήκες να φαντάζει δύσκολη και ακατόρθωτη, αλλά παρά τις ήττες, τις απογοητεύσεις, τις προδοσίες, την ηττοπάθεια, τη βαρβαρότητα και την κτηνωδία που μας περιβάλλει, υπάρχει εναλλακτική. Η εναλλακτική της οργάνωσης, του αγώνα, της συλλογικής αντίστασης, διεκδίκησης και της απειθαρχίας στους εκβιασμούς των αφεντικών. Αυτή η εναλλακτική είναι που κρατάει ακόμα ανοιχτό το πέρασμα σε μια άλλη κοινωνία χωρίς αφέντες και δούλους, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο. Για μια κοινωνία όπου οι λίγοι δε θα καρπώνονται τον πλούτο που παράγουν οι πολλοί.