Ζακ, θέλω να σου πω ότι μια χαρά το είχα πάντα με τη βία

Η τρανς ακτιβίστρια, δημοσιογράφος, ποιήτρια, πρωτοπόρα της ελληνικής lgbtqi κοινότητας, και τόσα άλλα μαζί, Πάολα Ρεβενιώτη έγραψε λίγο μετά την δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου στην Ομόνοια:

«Οι Έλληνες δεν μισούν τις αδελφές τους gay, τους πούστηδες και όπως τους αποκαλούν.

Ούτε μισούν τους κλέφτες και αυτούς που πίνουν ναρκωτικά. Μισούν τους φτωχούς gay και τους φτωχούς κλέφτες ή εξαρτημένους.

Αν είσαι πάμπλουτος και gay που δεν το διεκδικείς, αλλά λες αστειάκια και χαριτωμένα πράματα και δήμαρχο σε βγάζουν. Αν είσαι ”κοκάκιας” πλούσιος και πεθάνεις, σε κλαίνε 3 μήνες.

Στην φτώχεια είναι ρατσιστές, άσχετα αν και αυτοί είναι φτωχομπινέδες».

Δέκα μέρες μετά το διπλό δολοφονικό λιντσάρισμα, πρώτα από τους νοικοκυραίους μπάτσους και αμέσως μετά από τους εξ επαγγέλματος, κάποιοι εξακολουθούν -κατά πως τους βολεύει- να το εμφανίζουν άλλοτε ως αυτοδικία και άλλοτε ως αυτοάμυνα.

Και είναι αυτό που βρομάει μέσα στην αηδιαστική ατμόσφαιρα μαζί με όσα συνδιαμόρφωσαν τα ΜΜΕ σε επίπεδο τηλεοπτικής προπαγάνδας -αποκαλύπτοντάς μας άλλη μια φορά τους συστημικούς μηχανισμούς κατευθυνόμενης αφήγησης-  προσβλητικών δημοσκοπήσεων και ρατσιστικών απόψεων.

Στο ίδιο έργο οι διωκτικές αρχές- που αρνούνται να συνδράμουν στο ανακριτικό έργο- οι εξαφανισμένοι αυτόπτες μάρτυρες, οι λογικοφανείς ερωτοπαντήσεις που διασπείρονται σαν κολλητική πανούκλα στα social media, η άτυπη συναίνεση στη φρίκη τη σιωπής, το «ανύπαρκτο» πόρισμα θανάτου των ιατροδικαστών, το «κενό γράμμα» της δικογραφίας, οι καταφανώς ψευδείς καταθέσεις των δυο δραστών όπως καταρρίπτονται από το οπτικό υλικό, η συμμετοχή του ενός στην εθνικιστική οργάνωση «Πατριωτικό Μέτωπο», η σιωπή των υπεύθυνων του ΕΚΑΒ, οι δηλώσεις των συνδικαλιστών αστυνομικών Δ. Πάκου και Σ. Μαυροειδάκου για την μανιασμένη βιαιότητα των αστυνομικών πρακτικών και αυθαιρεσίας στην υπόθεση αυτή.

Η χυδαία αντίληψη, μάλιστα, με το «σε όποιον αρέσει» όπως εκφράστηκε από τους ίδιους, επιβεβαιώνει τη φενάκη για τα περί του «εκδημοκρατισμού των σωμάτων ασφαλείας» και τις γνωστές πλέον ακραίες κατασταλτικές πρακτικές εκφασισμού εντός τους.

Αυτές, οι συνολικά, βίαιες πρακτικές σε όλες τις εκφάνσεις τους αποτελούν τη συγκολλητική ουσία ώστε το θέαμα της νέας εποχής των θηρίων και των τεράτων να συνοδεύεται από το λιθοβολισμό, τις κλωτσιές πάνω σε ένα κεφάλι μέσα από τζαμαρίες, το λιντσάρισμα, την αποτρόπαιη σύλληψη ενός ημιθανή, ανικάνου να αντισταθεί, από οχτώ αστυνομικούς, όπως προβλέπει το «πρωτόκολλο», το τσουβάλιασμά του πάνω σε ένα φορείο χωρίς καμία φροντίδα ή μεριμνά -όχι μόνο για τη στάση του σώματός του- για έναν ετοιμοθάνατο που αποδείχθηκε εν τέλει πεθαμένος με χειροπέδες.

Από την άλλη μεριά στο σώμα της κοινωνίας και του «νεότερου» πολιτισμού μας – που επαναφέρει το νόμο της αυτοδικίας ως νέα κανονικότητα- συνεχίζεται το εκφυλιστικό φαινόμενο στιγματισμού, προκαταλήψεων και περιθωριοποίησης αδύναμων και αποκλεισμένων μονάδων ή κοινοτήτων ως μέρος μια απλής στατιστικής.

Πρεζάκια, κλεφτρόνια, πούστρες, πουτάνες, τσούλες, οροθετικοί, άστεγοι, γύφτοι, ζητιάνοι, αποφυλακισμένοι, αράπηδες, συμπληρώνουν την ιστορία της «συνταγματικής αναλογικότητας» του κράτους δικαίου και του νομικού πολιτισμού, που από τη μια σε κάνει να γελάς όταν το ακούς και από την άλλη να ανατριχιάζεις εξοργισμένος βλέποντας τα όρια μιας διαλυμένης κοινωνίας. Μιας άμορφης μάζας η οποία μετατρέπεται στα «ρεπά» τής κανονικότητάς της σε σφαγείο για όσους ψάχνουν μια σωτήρια γωνιά να κρυφτούν στην Ευρώπη του διαφωτισμού και του πολιτισμού.

Όσοι, δε, τάχα θεωρούν πως ο μαρτυρικός θάνατός, η ηρωοποίηση και η αγιοποίηση είναι θυσία στο όνομα τη δικής τους κάθαρσης από τη φορμόλη του Ζακ Κωστόπουλου ας αναλογιστούν τι, πόσους και ποιους έχουν στα αλήθεια μνημονεύσει, βοηθήσει, συνδράμει – παραμένοντας οι ίδιοι αποστειρωμένοι και σε ασφαλές περιβάλλον- από όσους μαρτυρικά θυσιάζονται ως εκ προθέσεως αποσυνάγωγοι στο καθημερινό περιθώριο, ριγμένοι στον Καιάδα του μνημείου της ανωνυμίας τους ή ας ξαναδιαβάσουν τα λόγια της πιάτσας από την Πάολα Ρεβενιώτη.

Ο Τάσος Θεοφίλου το είπε πολιτικά συμπληρώνοντας την ιδεολογία της κυρίαρχης πολιτικής τάξης όταν έγραψε:

«Ο όχλος εκείνος δεν λιντσάρισε τον παραβάτη.

Λίγες μέρες πριν, ο Αριστείδης Φλώρος κυκλοφορούσε ανενόχλητος στην Γλυφάδα όπου και συνελήφθη. Από κανενός το μυαλό δεν πέρασε ότι ο Αριστείδης Φλώρος -κι ας ήταν το αδίκημα του ο ορισμός του αντικοινωνικού- θα μπορούσε να έχει ένα τέτοιο τέλος.

Κανείς από όσους τον συνάντησαν, στα καφέ της Γλυφάδας, δεν διανοήθηκε να πάρει για λίγα λεπτά τον Νόμο στα χέρια του. Κανείς από εκείνον τον όχλο δεν είπε ότι στην περίπτωση του Αριστείδη Φλώρου η αυτοδικία, αφού η Δικαιοσύνη τελικά δεν λειτουργεί, ίσως είναι μια λύση.

Ο όχλος εκείνος λιντσάρισε τον φτωχό».

Ζακ, με όλη αυτή τη βία γύρω που μας περιτριγυρίζει, πριν αλλά και δέκα μέρες μετά την δολοφονία σου, μια χαρά το είχα πάντα μαζί της -όπως και τόσοι άλλοι- που αβίαστα απαντάμε με βία στη βία τους.

Κι όσο κι αν δεν συμφωνείς με τη βία όπως έλεγες, υπάρχουν ακόμα «στο αόρατο γύρω σου» όσοι και όσες θα προσπαθούν να υπερασπίζονται όσους τρέχουν να σωθούν από το λιντσάρισμα του όχλου.

Όλοι όσοι, δηλαδή, βρισκόμαστε σε άμυνα απέναντι στη βία των νοικοκυραίων, της κρατικής καταστολής, της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού και του εκφασισμού. «Νόμιμη» άμυνα όπως θα επικαλεστούμε «υιοθετώντας», τη δική τους «δικαιακή» κανονικότητα -όταν θα συντάσσεται η δικογραφία μας- όχι για να τη βγάλουμε απλώς καθαρή αλλά για να ξανασταθούμε απέναντι στο τέρας της βίας που συνειδητά εξέθρεψαν.

Η φωτογραφία είναι από το κάλεσμα της πορείας που διοργάνωσαν ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεις και συλλογικότητες την Τρίτη 2 Οκτωβρίου